10.07.2018

Pierwszy odcinek cyklu "Bohaterowie RED BOXu", śmiało można określić mianem... najstarszego. Każdy z jego bohaterów przez lata imponował bowiem siłą witalną i wyprzedzeniem czasu, gdyż pomimo zdecydowanie większej liczby wiosen aniżeli rywale z boiska - imponował na nim zaangażowaniem, a czasami i młodzieńczą wręcz fantazją. Szkoda że dzisiaj nie możemy już liczyć na kolejne udane mecze bohaterów premierowego odcinka, gdyż ich występy na Rapidzie idealnie zazębiły się z ideologią lig amatorskich, gdzie każdy kto chce i umie kopnąć prosto piłkę znajdzie miejsce dla siebie.

Sławomira Pałysiewicza nikomu chyba przedstawiać nie trzeba. Człowiek-instytucja święcącego przed laty sukcesy Alana Katowice niemal w każdym meczu zajmował miejsce między jego słupkami. Oprócz walorów typowo futbolowych, odpowiadał on w zespole za sprawy czysto organizacyjne (łącznie z kontaktami ze sponsorem) - młodszym kolegom umożliwiając przez wiele sezonów zabawę w RED BOXie. A w czasie jej trwania jak się rzekło, Pałysiewicz miał zdecydowanie więcej momentów triumfu, niż porażek. Młodzież Alana znana była w całym kraju, gdyż nawet w dalekim Poznaniu podczas RED BOX Cup miała ona okazję do pokazania swoich umiejętności. Do dzisiaj Sławek pozostaje w zażyłych kontaktach z organizatorami RED BOXu. Po ostatnim sezonie na murawie (młodzież Alana zwyczajnie się... rozsypała), sam Pałysiewicz urządził w swoim domu swoisty "ołtarzyk" (którego największym wrogiem jest... jego żona) z pucharów zgromadzonych w czasie tych wielu lat występów w RED BOXie.

Przez ponad osiem sezonów, jednym z wiernych żołnierzy Rafała Sachy był Tomasz Wiesner. W odróżnieniu od przedstawionych tu kolegów, on całe swoje RED BOXowe życie występował w polu. Twardy defensor imponował wydolnością, momentami bardzo odważnie włączając się do ataku. 12 strzelonych przez ten czas goli nie jest dziełem przypadku i niezwykle szkoda że wszystkie z nich przypadły na "chude" lata w Lidze samego Śląska. Dopiero po zakończeniu kariery przez Wiesnera zespół ten zaczął piąć się w górę ligowej hierarchii, co nie zmienia faktu, że w historii "ślązaków" gracz ten ma stałe miejsce wśród najbardziej zasłużonych. Pamiętam jeden mecz, który jako młody sędzia Śląskowi gwizdałem. Po jednym z ostrzejszych fauli Tomka upomniałem go iż jest to "ostatni raz". On z uśmiechem na ustach z miejsca przeprosił przeciwnika i... w kolejnej akcji raz jeszcze zaatakował go w sposób bezpardonowy. Taki to już był zawodnik - bardzo ostro walczący o swoje miejsce wśród graczy mogących być jego dorosłymi synami.

Bodaj najmłodszy w tym towarzystwie jest goalkeeper Wyzwolenia Krzysztof Śróda. Zawsze bardzo grzeczny, z uśmiechem witający się tuż po przybyciu na Rapid. Był swoistą przeciwwagą dla całej masy bardzo krnąbrnych kolegów z drużyny, którzy naszym sędziom wielokrotnie spędzali sen z powiek. W tym towarzystwie akurat Śróda zawsze epatował spokojem, między słupkami robiąc tylko to, co leżało w jego kompetencji. A na boisku zaliczył on całą masę bardzo udanych występów. Dość powiedzieć, że początki w RED BOXie jego drużyna miała bardzo ciężkie - na końcu swojej przygody będąc już zespołem mogącym sprawić niespodziankę nawet najgroźniejszym rywalom. Samego Krzyśka wspominam bardzo dobrze. Nasze drużyny mierzyły się ze sobą wielokrotnie, a on sam zawsze, niezależnie od wyniku po meczu potrafił się uśmiechnąć i niezwykle życzliwie podziękować za niekiedy bardzo nerwowe i pełne spięć zawody.

Stawkę weteranów zamyka Zbigniew Grabik. "Szofer" od początku naszej przygody z RED BOXem był podstawowym bramkarzem RR Projekt Manhattan. Wielokrotnie w ciągu tych 13 sezonów ratował nam skórę, w końcu ustępując jednak miejsca młodszym. I niestety nie dane mu było świętować największego sukcesu RR Projekt Manhattan (mistrzostwo 2 Ligi), choć nawet dzisiaj o jego "piąchach" wspominamy z rozbawieniem. Wszystko przez fakt, że Zbychu miał kłopoty ze ścięgnami w bodaj prawej dłoni i gdy strzał szedł właśnie w tą stronę - zawsze piłkę piąstkował (nie mogąc jej złapać). Był to też bramkarz, który niczym ręczni głównie bronił nogami i choć wielu kolegów z boiska często "podpowiadało" nam zmianę między słupkami - my byliśmy wierni naszemu starszemu koledze. Wszystko przez szacunek do jego osoby, gdyż każdy w jego wieku chciałby trzymać tak dobrą formę fizyczną... Dziś "Szofer" ciągle pogrywa z wnukami na boisku SP27, a my jesteśmy mu wdzięczni że ze swojej winy nie opuścił ani jednego meczu w swojej przygodzie z Ligą RED BOX.